Δεν επικεντρώνω στο πρόσωπο άλλα στη λογική μιας τέτοιας επιλογής, και προσπαθώ να την καταλάβω.
Ποια ήταν εκείνα τα πολιτικά κριτήρια που οδήγησαν τον Α. Τσίπρα, κόντρα στις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, να επιλέξει τον Π. Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Είμαι από αυτούς πού ξέρουν πολύ καλά, αλλά και πιστεύουν στη δύναμη των συνεργασιών, των συμμαχιών, των πολιτικών ανοιγμάτων που πρέπει να γίνονται στην πολιτική , αν θέλεις να δημιουργείς προϋποθέσεις αλλαγής συσχετισμών, αν θέλεις να επηρεάσεις όμορες δυνάμεις με τις δικές σου πολιτικές θέσεις, αν θέλεις να χτίσεις μέτωπα για να δώσεις μια μεγάλη μάχη που έχεις μπροστά σου, η οποία ξεπερνάει τις δικές σου δυνάμεις.
Σε κάθε περίπτωση όμως, επειδή λειτουργούν υποκειμενικά ορισμένες εκτιμήσεις για πρόσωπα και πολιτικές καταστάσεις, θα πρέπει οι αποφάσεις αυτές να είναι όσο το δυνατόν πιο συλλογικές, να είναι προϊόν κάποιου θεσμικού οργάνου που να εκφράζει και τα μέλη σου, μια και αναφέρεσαι σε κόμμα.
Θα μου πείτε πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου γιατί μας “τρέχουν” οι πολιτικές εξελίξεις, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι, να έχουμε εμπιστοσύνη στον πρόεδρο κ.λ.π.
Και εγώ θα σας πω, ότι αυτή η λογική είναι η αρχή του τέλους. Καμιά εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και στενά συμβούλια, που είναι υπεράνω θεσμικών οργάνων. Η μόνη εγγύηση ότι τα πράγματα θα εξελίσσονται θετικά είναι η θεσμική θωράκιση και λειτουργία ασφαλιστικών δικλείδων όσο το δυνατόν ελεγχόμενων από τον Λαό.
Μπροστά μας έχουμε πολύ πιο δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπως η πορεία της διαπραγμάτευσης με τους “εταίρους δανειστές” και χρειάζεται αν έχεις στο μυαλό σου να πας χωρίς βήμα πίσω, έστω αυτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να χτίσεις συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις ριζοσπαστικές, έμπειρες σε συγκρουσιακές καταστάσεις που θα σε στηρίξουν στα δύσκολα.
Η επιλογή του Παυλόπουλου, συνειρμικά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι γίνονται ανοίγματα σε έναν χώρο κεντροδεξιό που λογικά σε σπρώχνει σε συντηρητική αναδίπλωση και υποχώρηση από το πρόγραμμα σου.